De grootste schok

1 Augustus 2012,

We moesten om 09:30 uur in Zwolle zijn bij de MDLarts die ook mijn slokdarm heeft onderzocht. Joost heeft ons ernaartoe gereden. Ook met het idee dat hij toch wel iets meer zou kunnen vragen. Wij gingen ervan uit dat wij mijn behandelend traject te horen zouden krijgen. We waren in ieder geval optijd en na een kopje koffie werden we naar binnen geroepen. Leida vreesde al het ergste aangezien zij het gezicht van de arts te ernstig vond staan. Eenmaal binnen kregen wij te horen dat ik ongeneeslijk ziek ben. De schrik vloog ons om de oren. Ik had er uitzaaiingen bij. Teweten in mijn lever en in de lymfklieren. Onze wereld stortte in elkaar. De arts heeft ons wel laten zien aan de hand van de PETscan waar het allemaal zit. De behandeling is niet te doen.
Wij vertelde hem dat wij met andere gedachten naar Zwolle waren gegaan, aangezien ze in Hoogeveen hiet niets van verteld hadden, terwijl er een briefwisseling was naar Zwolle toe dat men op een scan wel iets in de lever hadden gevonden.
Ik krijg nog wel bestraling om de tumor in mijn slokdarm zo klein mogelijk te houden om het eten zolang mogelijk door te laten gaan.
Op de terugweg heb ik Jurjen geeld met de mededeling dat het er niet goed uit ziet. Jurjen was op dat moment bij Majella. Eenmaal daar aangekomen barstte de emoties los en kon ik het mijn kinderen vertellen. Toen de ergste schrik voorbij was zijn Leida en ik naar huis gelopen. Aan het begin van de middag zijn wij naar mijn moeder gegaan en naar mijn schoonouders. Van tevoren hebben wij eerst Laura en Betsie gebeld of die ook bij hun ouder(s) aanwezig wilden zijn voor de steun. Uiteraard vonden Leida en ik het moelijk om het te vertellen, maar je moet het toch doen.
Rond 14:30 uur werd ik gebeld door de afdeling radiologie voor een intake gesprek voor mijn bestraling. Deze intake gesprek zal plaats vinden op vrijdag.
De schrik zit er goed in, maar ik heb wel het vermogen om te denken.

MIJN LICHAAM HEEFT HET ZELF GEWILD.

Mijn huisarts is op de hoogte gesteld door mijn behandelend arts in Zwolle en die is deze middag ook bij ons geweest. Ik kon merken dat zij hevig geschrokken was en dat ze dit niet had verwacht. Wij hebben een goed gesprek met haar gehad en ze vertelde mij dat ik altijd haar mag bellen of anders haar collega. Ik sta bovenaan haar lijstje met mensen die voorrang hebben.

Aan het eind van de middag ben ik naar mijn fisiotherapeut gegaan en heb hem verteld wat wij deze ochtend te horen hebben gekregen. Hij schrok ook en ik heb hem mijn verhaal verteld. Aan het eind heb ik hem bedankt, want uiteindelijk is het door zijn advies naar de huisarts gekomen dat ik een ander traject in moest gaan en dat men maar eens moest kijken naar mijn lies. Het vervolg hiervan kan men lezen in een eerder gepubliceerd nieuwsblog van mij.