Het weekendje uit in Munster verliep verder goed. Het weer was goed en we konden alle dagen de fiets gebruiken. Maandag 2 Juli gingen we weer terug naar Hoogeveen. 's avonds ging de telefoon. Ik pakte deze op en schrok van de eerste worden. Met ziekenhuis Bethesda. Ik dacht meteen dat het niet goed was, maar gelukkig gelijk er achteraan kreeg ik te horen dat het om een herinnering ging voor mijn afspraak op 9 Juli.
Op 9 Juli moest ik weer ij mijn internist komen voor de uitslag van de lymfklierpunctie. De eerste keer dat men het woord kanker in de mond nam. Hij zei tegen mij dat het geen lymfklierkanker was, maar dat de betreffende klier niet meer werkt. Dit is niet goed, want klieren vechten tegen ontstekingen als die er zijn. Toch vond hij dat het onderzoek verder moest gaan. Ik moest maar een mantouxtest doen en een slokdarm/maag onderzoek. Voor de mantouxtest kon ik gelijk terecht bij radiologie.
Voor de slokdarm/maag onderzoek kon ik de volgende dag al terecht. Het tempo ging steeds sneller en ik heb er geen problemen mee.
Zo kom ik weer terecht bij de MDLarts die mijn darmonderzoek ook heeft gedaan. Ik moest mij op 10 Juli bij de afdeling Endoscopie melden voor het onderzoek. Het onderzoek zou niet zolang duren 5 a 10 minuten en het kon dus zonder roesje. Wel werd er geadviseerd om rustig door te ademen, zodat je er het minst last van zou heen. Tijdens het onderzoek blaast men lucht in de maag om de maagplooien uit elkaar te halen om alles beter te bekijken. deze lucht wil er natuurlijk weer uit en ik moest toen ook verschrikkelijk hard boeren. Ik schaamde me wel een beetje, maar weet ook wel dat men daar wel wat gewend is aan geluiden die men normaal niet doet. Na afloop zou de behandelend arts gelijk zijn bevindingen vertellen; De eerste schrik;
ER ZIT EEN TUMOR EN HET ZIET ER NIET GOED UIT
Dat waren de woorden van mijn behandelend arts. Ik stond erbij en wist eigenlijk niet precies wat ik moest zeggen. De onderzoeksassistente stelde mij een beetje op mijn gemak en zag wel dat ik hevig geschrokken was. Achteraf was het prettiger en beter geweest dat Leida hierbij was, maar helaas ik stond er op dat moment alleen voor. Ik moest naar boven voor een afspraak te maken met mijn MDLarts voor de definitieve uitslag. Gelukkig ging de onderzoeksassistente met mij mee. Ik vond het nog steeds onwezenlijk. De afspraak stond voor 17 Juli geplanned. tevens moest er weer een CT-scan gemaakt worden van mijn hele body en die stond geplanned op vrijdag 13 Juli.
Thuis komend moest ik dus vertellen wat mij mankeert. Leida en Majella kwamen terug van boodschappen doen. Ik zal je vertellen dat dit moeilijk is en we hebben natuurlijk onze emoties z'n gang laten gaan. Uiteraard moest Jurjen het ook weten. Ik had hem gebeld en vroeg of hij gelijk thuis wilde komen. Ook hij schrok natuurlijk en samen ook de emoties laten gaan. Een paar dagen later wilde wij samen (Leida en ik) onze verjaardag vieren. In eerste instantie had Leida er helemaal geen zin in, maar later toen wij weer wat beter konden na denken zeiden we tegen elkaar dat het beter was om het toch maar door te laten gaan.
's Middags hebben wij het slechte nieuws tegen de rest van de familie verteld. bij onze ouder(s) zijn wij langs geweest. De andere (broers en zusters) heen wij telefonisch gedaan. Ook natuurlijk onze goede kennissen en buren hebben we ingelicht. Uiteraard wel met de wetenschap dat de definitieve uitslag op 17 Juli is. Weer veel spanning.
Ook heb ik natuurlijk mijn leidinggevende in Hellendoorn gebeld. Ik heb hem gevraagd om het nog even stil te houden, aangezien ik het slechte nieuws zelf wilde vertellen op de afdeling waar ik werk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten